«این بار هم آمدیم و رأی دادیم، اگر رفتید و پشت سرتان را نگاه نکردید یقه شما را در روز قیامت می‌گیریم!»

هنوز جوهر سرانگشتان‌مان محو نشده، آقایان گردهمایی راه انداخته‌اند برای جشن پیروزی راهیابی‌شان به مجلس! باید خیلی بی‌معرفت بود تا از دشمن عقب ماند. دشمن، پیروزی «رهبر جمهوری اسلامی» را اعلام می‌کند و آقایان پیروزی خودشان را. دشمن از پاسخ «ملت ایران» به دعوت رهبرشان می‌گوید و آقایان از رأی «مردم فهیم حوزه انتخابیه»شان به خودشان! انتخابات برای دشمن بازتاب استراتژیک پیدا می‌کند و برای آقایان بازتاب اهمیت رتبه‌شان در بین رقبا!

آقایان، ای شمایان! به‌جای آویختن بنرهای تشکر از در و دیوار شهر، یک کلمه تشکر خشک و خالی از خامنه‌ای (روحی فداه) بکنید تا دل‎مان خوش باشد به معرفت‌تان که فهمیدید که اشاره سرانگشت ولایت بود که مردم را ‌آورد پای حفظ عزت و آبروی جمهوری اسلامی نه پوسترهای تبلیغاتی شما، دل‌مان خوش باشد که فهمیدید که مشارکت 65 درصدی مردم به برکت عزت رهبر در دل مردم رقم خورده است نه به برکت اسم و رسم شما، دل‌مان خوش باشد که فهمیدید مردم برای اطاعت از فرمان مقام منیع ولایت و رهبری، برای نواختن «سیلی سخت‌تر» به چهره استکبار، جسم بیمار و سال‌خورده و مجروح و دل پر خون‌شان را پای صندوق‌های رأی آوردند نه برای دادن نام و نان به شما. بروید و زانوی تلمذ بزنید در پیشگاه این ملت و درس ولایت‌مداری را یاد بگیرید برای روزی که وقتی دشمن حمله می‌آورد به پایگاه رفیع رهبری، همه‌تان از ترس دنیای‌تان جا می‌زنید و از ترس آبروی‌تان زبان در کام‌تان غلاف می‌کنید!

تا دیر نشده، یکی از همین شب‌ها خلوتی بکنید با خدای خودتان. خلوتی بکنید با خدای حافظ این دین و ملت و مملکت، با خدای خرمشهر، خدای طبس، خدای کربلای 5؛ تضرعی کنید و اشکی بریزید محض الله تا اگر خدای نکرده، زبانم لال، حب جاه در گوشه دل‌تان لانه دارد، خدا دست‌تان را بگیرد و از حب جاه و طلب ریاست نجات‌تان بدهد. اگر با این سکری که به شما دست داده و از وجنات شما پیداست ! به مجلس - که باکری گفت حاصل خون شهداست - بروید، جز جهنم برای خود نخریده‌اید. تا دیر نشده بروید و اقتدا بکنید به چمران، به دیالمه، به آیت، به رجایی، به آیت‌الله شجاعی در مجلس اول و راه را بیابید. تا دیر نشده بروید و آبروی خود را از سر طاقچه بردارید بیاورید و در محضر خدا عهد کنید که فتنه باشد یا نباشد، آن را فدای خامنه‌ای می‌کنید که باز هم آبروی همه شما و ما را جلوی دشمن خرید. بروید و سر خود را مقابل خامنه‌ای سر دست بگیرید و از او بخواهید تا شما را هم همچون مردم به سربازی بپذیرد.

من حقیرتر از آنم که نصیحتی به شما بکنم، من بسیجی بی‌مقدار و سرباز صفر خامنه‌ای هستم اما وظیفه دارم که خفتگان شما را بیدار و بیداران شما را متذکر کنم با این قلم کم‌مقدار و این صدای کم‌نایی که از چهاردیواری وبلاگستان بیرون نمی‌رود چرا که من وامدار هیچ‌کدام شما نیستم و برای هیچ‌کدام‌تان یک خط تبلیغ و تخریب نکردم، برای هیچ‌کدام‌تان سنگی به سینه نزدم، برای هیچ‌کدام‌تان سخنرانی نکردم، برای هیچ‌کدام‌تان جلسه نگذاشتم، برای هیچ‌کدام‌تان سطری ننوشتم، برای هیچ‌کدام‌تان از اقوام رأی جمع نکردم، برای هیچ‌کدام‌تان دست روی سینه نگذاشتم، برای پیروزی هیچ‌کدام‌تان دلم غنج نرفت، برای شکست هیچ‌کدام‌تان تشویش نگرفتم، وامی از هیچ‌کدام‌تان نخواستم(!)، در چهار سال گذشته نامه‌ای به دفتر هیچ‌کدام‌تان نبردم، طمع بر پیروزی هیچ‌کدام‌تان نبستم. من سرباز کم کار جمهوری اسلامی و فدایی رهبر و نوکر شهدا هستم. شما را به خون شهدا قسم، قیمت این رأیی را که از مردم گرفته‌اید دریابید، دریابید، دریابید. این کشور به کار احتیاج داد؛ زبانم لال، زبانم لال، رابطه و رانت و قدرت و لابی شما را به جهنم خواهد برد. این مردم بعضی‌شان روی برگ رأی داشتند چیزهایی غیر از اسامی شما هم می‌نوشتند. یکی نوشته بود: «این بار هم آمدیم و رأی دادیم، اگر رفتید و پشت سرتان را نگاه نکردید یقه شما را در روز قیامت می‌گیریم!»

نقل از احمد رضا بیضایی  نویسنده وبلاگ آقا مهدی

http://www.mehdi-bakeri.blogfa.com/

برداشت اول :

قال رسول الله (صلی الله علیه وآله) :

«مَن تقدم علی قوم من المسلمین و هو یری انّ فیهم من هو افضل منه فقد خان اللّه‏ و رسوله و المسلمین؛ 

کسی که خودش را بر دسته‏ای از مسلمانان مقدم بدارد و بداند که در بین آنان کسی که برتر از او باشد وجود دارد، بدون شک به خدا و پیامبرش و مسلمانان خیانت کرده است.»

برداشت دوم :

نقل شده است ماه رمضانی که محدث قمی در مشهد اقامت داشت، در مسجد گوهرشاد منبر می رفت. مرحوم آخوند ملا عباس تربتی - که از علمای ابرار و روحانیان پارسا و خود، منبری مخلصی بود- از تربت حیدریه، محل اقامت خود به مشهد آمده بود تا در ماه مبارک رمضان از منبر حاج شیخ عباس قمی استفاده کند. او با محدث قمی سابقه ی دوستی داشت و این دو بسیار با هم صمیمی بودند. روزی محدث قمی از بالای منبر چشمش به ملا عباس می افتد که در گوشه ای از مجلس پر جمیعت وی نشسته و به سخنان وی گوش می دهد. همان وقت می گوید: «ای مردم! آقای حاج آخوند تشریف دارند؛ از ایشان استفاده کنید» و - با آن کثرت جمیعت که برای او آمده و آماده شنیدن سخنان وی بودند - از منبر پایین می آید و در حضور آن جمعیت، از آخوند می خواهد که تا آخر ماه رمضان به جای او منبر برود و در آن ماه مبارک، دیگر خود منبر نرفت.

برداشت نهایی (برای امروز جامعه ):

با خودم فکر می کردم ؛ اگر تمامی کاندیداهای محترم نهمین دوره مجلس شورای اسلامی به این رفتار و سنت پسندیده رسول گرامی اسلام (ص) و علمای حقه پایبند بودند ،آنوقت هیچکس برای کاندیدا شدن باقی نمی ماند و شخص اصلح خود به خود در جامعه نمایان می گردید.

عدم رای دهی کورکورانه و تشخیص شخصی

احدى شرعاً نمى‏تواند به کسى کورکورانه و بدون تحقیق رأى بدهد. و اگر در صلاحیت شخص یا اشخاصى تمام افراد و گروهها نظر موافق داشتند ولى رأى دهنده تشخیصش بر خلاف همه آنها بود، تبعیت از آنها صحیح نیست، و نزد خداوند مسئولیت دارد. و اگر گروه یا اشخاص صلاحیت فرد یا افرادى را تشخیص دادند و از این تأیید براى رأى دهنده اطمینان حاصل شد، مى‏تواند به آنها رأى دهد.

  (صحیفه امام، ج‏18، ص: 337 پیام [به ملت ایران در پنجمین سالگرد پیروزى انقلاب (ارزیابى شرایط ایران)] زمان: 22 بهمن 1362/ 8 جمادى الاول 1404)

مردم مختارند. فرض بکنید که اگر همه کسانى که در رأس [هستند] بروند پیشنهاد بکنند که فلان آدم را شما وکیل کنید لکن شما به نظرتان درست نباشد جایز نیست بر شما تبعیت کنید. باید خودتان تشخیص بدهید که آدم صحیحى است تا اینکه بتوانید رأى بدهید.

(صحیفه امام، ج‏18، ص: 284، سخنرانى [در جمع فرمانداران، بخشداران و اعضاى شوراهاى روستایى‏] زمان: صبح 13 دى 1362/ 29 ربیع الاول 1404 )

امید است ملت مبارز، متعهد با مطالعه دقیق در سوابق اشخاص و گروهها آراء خود را به اشخاص دهند که... به خیرخواهی امت معروف وموصوف باشند، بایدملت شریف بدانند که انحراف از این امر مهم اسلامی، خیانت به اسلام و کشوراست و موجب مسئولیت عظیم است.

حاشیه نگاری های برگزاری جشنواره فیلم فجر در شیراز (بخش هشتم ) 

روز هشتم : یکشنبه 23 بهمن ساعت 18:30 ؛ سانس دوم سینما ایران ؛ فیلم سینمایی « بوسیدن روی ماه » به کارگردانی همایون اسعدیان

در حالیکه 5 دقیقه از زمان شروع فیلم گذشته و بلیت هم تهیه نکرده ام به مقابل سینما می رسم و به مسئولی که مقابل در ایستاده است می گویم:من بلیت ندارم ، می تونم برم داخل ؟ و ایشان هم خیلی محترمانه و بدون هیچ پرسشی و فقط با اشاره سر اجازه ورود می دهند ، وارد سالن نمایش تاریکی می شوم که تقریبا تمام صندلی های آن پر است و من بدون بلیت به دنبال صندلی برای نشستن می گردم ! در وسط سینما 4 عدد صندلی در کنار هم خالیست ، تقریبا یکی از بهترین موقعیت های سینما ست ، کاملا تعجب کرده ام و روی اولین صندلی خالی می نشینم !!!

لحظاتی بعد متوجه شدم که این صندلی ها را برای تعدادی از مسئولین خالی نگه داشته اند ولی باز هم بخت یار من بود و فقط دو نفر از آقایان مسئول تشریف آوردند و ماجرای صندلی من ختم به خیر شد.

هفت الی هشت دقیقه ابتدایی را از دست داده بودم و فیلم را از  آنجایی که مش قربان برای گفتن مطلبی به احترام السادات این دست و آن دست می کرد  ، به تماشا نشستم.

سال گذشته همایون اسعدیان با فیلم « طلا و مس » فضایی تازه را در سینمای رو به زوال کشور خلق نمود و با به تصویر کشیدن یک فضای ساده  ، معنوی ، نجیب و از همه مهم تر باور پذیر در فیلم « طلا و مس » ، بارقه های امید را در ذهن طرفداران  سینمای فاخر ایرانی – اسلامی زنده کرد.منوچهر محمدی و همایون اسعدیان که عناوین تهیه کننده و کارگردان « طلا و مس » را به یدک می کشند ، این بار نیز در کنار هم ، اثری تازه با نام « بوسیدن روی ماه » را خلق نموده اند.

« بوسیدن روی ماه » ماجرای دو خانم مسن را نقل می کند که سالهاست در همسایگی هم زندگی می کنند.احترام السادات و فروغ خانم بیست سال است که منتظر بازگشتن فرزندان مفقود الجسد خود هستند و ماجرای فیلم با برگشتن استخوان های فرزند یکی از آنها آغاز می شود.

انتخاب اینچنین موضوعی در برهوت مفاهیم ارزشی در سینمای کشور ، با هر قصد و نیتی که انجام گرفته باشد ،جای تشکر و قدردانی دارد.

مادران شهدا ؛ فرشتگانی که در بل بشوی زندگی زمینی خود  ، آنها را به فراموشی سپرده ایم.خاصه مادران شهیدی که تنها فرزند خود را ، از دست داده اند و سالهاست که در فراق او به سر می برند.به تصویر کشیدن بخشی از زندگی این اسوه های فداکاری ، ایثار و صبر به خودی خود امری پسندیده است ؛ حتی اگر کارگردان در صحنه هایی از فیلم با طعنه و کنایه رفتارهای برخی مسئولین سپاه را مورد نقد قرار دهد.

« بوسیدن روی ماه » روایتی سوزناک از ماجرای انتظار و صبر دو مادر شهید است که با زیبایی و ظرافتی خاص لحظاتی توام با دلسوزی و تحسین و تقدیر را برای مخاطب به همراه می آورد و در بسیاری از لحظات فیلم چشمان تماشاگران را به اشک می نشاند.

تلاش کارگردان برای آفریدن فضایی که تماشاگر و مخاطب در آن به مقایسه رفتارهای جوانان نسل جدید و قدیم بپردازد ، چندان واقعی و دلپذیر نیست و به قول سینمایی ها در نیامده است ؛ چرا که شخصیت فردی که نمایندگی نسل جدید را بعهده گرفته است کاملا ناقص است و قادر به نمایندگی تام و تمام جامعه جوانان ایران اسلامی نیست .

کارگردان تلاش می کند با تعمیم دادن رفتارهای غیرصحیح و غیر شرعی این شخصیت به نسل جدید ، آنها را در بوته نقد قرار دهد در حالیکه این کاراکتر تنها نمایندگی بخش کوچکی از جامعه بزرگ جوانان دین دار ایران اسلامی را بعهده دارد.سوالات زیادی در مورد این شخصیت وجود دارد ، براستی چند درصد از نسل جوان کشور ما دارای روابط و دوستی های نامشروع هستند ؟ این شخصیت را شاید بتوان به جوانان شمال شهر نشین تهران به راحتی انطباق داد ولی به واقع ، اکثریت جوانان شهرستانی و خیلی از جوانان تهرانی نیز اینگونه نیستند.

تهیه کننده فیلم با زیرکی تمام برای فرار از نقد جدی ، در جلسه نقد و بررسی فیلم در جشنواره با شوخی و طنز 10 توصیه و راهکار و دستورالعمل برای پیچیدن نسخه « بوسیدن روی ماه » به اهالی مطبوعات و منتقدین پیشنهاد می کند که در نوع خود جالب ، شنیدنی و با طعم کنایه فراوان است.

اما با همه این توصیفات و انتقادات جزئی ، فیلم با شیرینی و لطافت به روایتگری سالها صبر و بردباری مادران شهدا می پردازد و گوشه ای از زحمات و سختی های توام با شکر گذاری این مادران را برای ما به تصویر می کشد.

همایون اسعدیان در توصیف فیلم خود می نویسد : « بوسیدن روی ماه فیلمی است در رابطه با آدم های کوچک و بسیار بزرگ ، آدم هایی که در کنار ما زندگی می کنند و همه چیزشان را فدا می کنند و ما هرگز آنها را نمی بینیم »

در حالیکه موضوع در صد زیادی از فیلم های امسال جشنواره ، به خیانت و روابط دست چندم اجتماعی خلاصه می شود بی انصافی است اگر در برگه نظر سنجی گزینه ای غیر از خیلی خوب را برای فیلم انتخاب کنم.

حاشیه نگاری های برگزاری جشنواره فیلم فجر در شیراز(بخش هفتم)

روز هفتم : جمعه 21 بهمن ساعت 20:30 ؛ سانس سوم سینما « سعدی » فیلم سینمایی « تلفن همراه رییس جمهور » به کارگردانی علی عطشانی 

ده دقیقه ای می شه که در صف جلوی سینما منتظر تهیه بلیت هستم ، سه نفر دیگه باقی مونده تا به گیشه برسم و بلیت تهیه کنم. یه آقایی به من نزدیک می شه و دو تا بلیت مجانی به من می دهد.بلیت ها مربوط به آخرین ردیف طبقه پایین سالن نمایش یعنی 17/1 و 18/1 میشه و من اولین باره که در این صندلی سینما می نشینم.حکایت بلیت های مجانی این دوره برای خودم هم خیلی عجیب شده!!!

فیلم راس ساعت شروع می شه ، علی عطشانی را با « دموکراسی تو روز روشن » می شناسم و هر چند اشکالات جدی از لحاظ محتوایی به فیلمش وارد می دونم ولی در مجموع فیلم بدی نبود.

این روزها همه کارشناسان و اهالی سینما بر این امر اتفاق نظر دارند که در سینما بهترین روش این است  که پیام فیلم را بصورت غیر مستقیم  بیان کنیم و انتقال پیام از طریق فضاسازی و نمادسازی و در یک کلمه با زبان هنر و سینما صورت بگیرد.اما فیلم « تلفن همراه رییس جمهور » به رغم داشتن ایده ای نو و جالب - که از ابتدا ذهن تماشاگر رو درگیر می کنه – به مثابه این می ماند که شما برای طی یک مسافت شهری ، تاکسی سوار شوید و در این مدت مجبور هستید که به صحبت های راننده تاکسی و سایر مسافرین در توصیف مشکلات و معضلات جامعه و درد ها و رنج های شخصی مسافرین  گوش فرا دهید.این نحوه بیان مشکلات  جامعه - یعنی در قالب پیامک و یا شنیدن تلفنی آنها -  بیشتر به درد نوشتن یک مقاله انتقادی تند و تیز در مطبوعات و نشریات مکتوب یا مجازی می خوره تا ساختن یک فیلم بلند سینمایی.

خلاصه داستان: « مردی که با وانت، کار باربری انجام می دهد سیم کارتی می خرد . که این سیم کارت در سابق متعلق به شخص رییس جمهور بوده است. خریدن این سیم کارت برای او شروع ماجراهای جدیدی است.» ایده نابی که عطشانی به دلیل پررنگ بودن دغدغه های سیاسی خودش ، ساخت و پرداخت هنری و سینمایی آن را کاملا از یادبرده است و پیام های کارگردان بطور مکرر و در دفعات متوالی از طریق دیالوگ های بازیگران ، پیامک و یا تماس های تلفنی ، مستقیما به تماشاگر انتقال داده می شود.

بازی مهدی هاشمی در این فیلم نیز چنگی به دل نمی زند ، لهجه شمالی بازیگران شاید برای اهالی شمال کشور خوشایند باشد اما برای مخاطب غیر شمالی در بسیاری از بخش ها آزاردهنده است و بسیاری از دیالوگ های فیلم نامفهوم و غیر قابل تشخیص است.

مدعیان روشنفکری در جامعه ما سالها بود که شعار « هنر برای هنر » را سر می دادند و با این شعار توهمی ، شانه از بار مسئولیت های اجتماعی خالی می کردند ، اما اکنون خطر پرت شدن آنها از آن سوی پشت بام در کمین است و احساس تکلیف برای به تصویر در آوردن مشکلات و معضلات جامعه آنقدر برای آنها به دغدغه  اساسی  و جدی تبدیل شده است که آثارشان بطور کلی از خلاقیت های هنری خالی گشته است.

فیلم با طرح انواع و اقسام مشکلات و معضلات موجود در جامعه ، تصویر بسیار تلخی را برای تماشاگران ترسیم می کند و این مسئله شوخی های گاه و بیگاه بازیگران فیلم را کاملا بی اثر می کند و معدود شوخی های فیلم، نقش خود را در تلطیف فضا از دست می دهد.

فیلم با تلخی تمام می شود ؛ به فکر فرو می روم ، همه این مشکلات واقعی است و ما هر روز در اطراف خود گوشه ای از این مشکلات را می بینیم و با خیلی از آنها دست به گریبان هستیم. ولی بیان همه آنها در یک جا و با تلخی  و سیاه نمایی و آنها را بطور مستقیم به رییس جمهور ارتباط دادن ، تنها شائبه سیاسی بودن فیلم را تقویت می کند و برخی مخاطبانی را  که برای لحظاتی فراغت و آسایش به سینما آمده اند ،عملا با خستگی و تلخی هر چه  بیشتر به خانه باز می گرداند.

به راستی در دنیای امروز ،سینما هنر است ؟ تکنولوژی است؟و یا اینکه ابزاریست برای یا سیاست مداران ؟!!!

حاشیه نگاری های برگزاری جشنواره فیلم فجر در شیراز(بخش ششم) 

روز ششم : پنجشنبه 20 بهمن ساعت 20:30 ؛ سانس سوم سینما « سعدی » فیلم سینمایی « در انتظار معجزه » به کارگردانی رسول صدر عاملی

پنجشنبه شب ، شب میلاد حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی (ص) و حضرت امام صادق (ع) بود و من ترجیح دادم نماز مغرب را در حرم حضرت احمد ابن موسی شاهچراغ (ع) بخونم و لحظاتی رو هم به قرائت دعای کمیل و خواندن زیارت نامه حضرت سپری کردم ، آخه هرچی باشه زندگی کردن در سومین حرم اهل بیت تکالیفی رو برای ما به همراه داره که یکی از اونها عرض ادب و تبریک به مناسبت میلاد اجداد بزرگوارشان است ، البته این مطالب رو از باب ریا ننوشتم بلکه خواستم بگم که تعدادی از جمعیتی که این شب ها برای تماشای فیلم به سینما می آیند از قشر مذهبی جامعه هستند و برخی از اونها رو که بنده آشنایی مختصری با آنها دارم اهل بررسی دقیق و موشکافانه در حوزه فرهنگ نیز هستند ولی خوب در بین سایر اقشار اهل سینما در اقلیت هستند.

خلاصه داستان فیلم :« در سفری طولانی به تماشای زن و شوهری میانسال که اختلافاتشان در حد نفرت آنها را از یکدیگر دور کرده و تحت هیچ شرایطی چشم دیدن یکدیگر را ندارند می نشینیم.»

« در انتظار معجزه » ، فیلمی از کارگردان 58 ساله ایران با سابقه کارگردانی بیش از 13 فیلم بلند سینمایی است. از قبل می دونستم که رسول صدر عاملی به دنبال ساخت سه گانه ای با موضوع زیارت امام رضا (ع) است ، سه گانه ای که شامل فیلم « شب » ، « هر شب تنهایی » و این آخری « در انتظار معجزه » می باشد. « هر شب تنهایی » را دیده بودم به نظرم با همه اشکالاتی که داشت ، حرف های جدی زیادی برای گفتن داشت اما « در انتظار معجزه » به نظرم اصلا نمی تونه با مخاطب ارتباط برقرار کنه ، ریتم بسیار کند فیلم همه رو کلافه کرده بود  و به راحتی می شد زمزمه های اعتراض رو در سینما شنید. 50 دقیقه از 70 دقیقه زمان فیلم ، در قطار سپری شده بود و این رفت و آمد های مکرر در قطار بدون اینکه اتفاق خاصی بیفتد ، به شدت آزار دهنده بود بگونه ای که وقتی در فیلم صحنه رسیدن مسافرین به هتل نمایش داده می شود همه تماشاگران نفس راحتی می کشند ، تمامی صحنه های قطار بدون رنگ فیلم برداری شده بود و هنگامی که در فیلم برای لحظاتی صحن و سرای حرم مطهر امام رضا (ع) با رنگ و لعاب طبیعی خودش به تصور کشیده شد ، رنگ و نور بسیار به چشم می آمد .

سینمای ایران تا کنون در به تصویر کشیدن حس و حال معنوی موجود در حرم های مطهر اهل بیت و ائمه اطهار(علیهم السلام )  - خاصه حرم با صفای حضرت امام رضا (ع)-  کاملا نا توان بوده است. یکی از رفقا می گفت این مسئله به این دلیل است که کارگردانان و فیلمنامه نویسان ما این حس و حال رو تجربه نکرده اند ، اما من معتقدم که خیلی از هنرمندان ما بدون شک ، حس و حال معنوی حرم امام رضا (ع) را تجربه کرده اند ولی برای به تصویر کشیدن این تجربه معنوی و انتقال آن از طریق تصاویر و فیلم علاوه بر تجربه این فضا ، باید از عنایات خود اهل بیت و ائمه اطهار (علیهم السلام ) هم مدد گرفت .

اینطور به نظر می رسد که طیف روشنفکر و مدعی هنر جامعه ایران ، به صحن و سرای اهل بیت و ائمه اطهار تنها بعنوان یک دارالشفای بزرگ نگاه می کند و امام باوری موجود در فرهنگ غنی شیعه در ذهن آنها چندان ملموس و عینیت یافته نیست . شأن و جایگاه امام در فرهنگ شیعه شأن انسان کامل و الگوی کامل و جامع در تمامی عرصه های پیش روی بشر است و جایگاه و تاثیر لطف و رحمت اهل بیت و ائمه اطهار(علیهم السلام) نه تنها در لحظات سختی و مریضی و مصیبت زدگی ، بلکه در گوشه گوشه زندگی انسان مومن ،ساری و جاری است.

فیلم سرشار از لحظات سکوت و کلوزآپ های مکرر از چهره بازیگران زن و مرد است در صحنه ای از فیلم تصویر به مدت 5 دقیقه بطور کامل تاریک می شود و در میانه تصویر روشنایی کمی به چشم می آید ، پس از لحظاتی متوجه می شویم که ماشینی از میان تاریکی در حال نزدیک شدن است و این امر موجبات دلخوری و تعجب تماشاگر را به همراه دارد.

صدر عاملی در توصیف فیلم خود این جملات را می نویسد که :« این جا ، در این گوشه از جهان تو و سرزمینی که در آن قرار گرفته ای ، همه آن چیزی است که من دارم.برای رستگاری است که به سوی تو می آیم ... خانه ، فرزندان ، همسر و همه آنهایی که دوستشان دارم را به تو می سپارم .»

ریتم کند فیلم شرایط را برای خوابیدن تماشاگر خسته از کار روزانه فراهم می کند ؛ بطوریکه یکی از تماشاگران که در صندلی کنار من نشسته بود دقایق طولانی از فیلم را بطور کامل خوابید و جالب اینکه خرناس هم می کشید و با این صدای ناهنجار خرناس توجه صندلی های جلو و عقب را هم به خودش جلب کرده بود . جمعی از تماشاگران نیز سالن نمایش را در دقایق میانی فیلم ترک کردند و منتظر اتفاقات عجیب و غریب انتهایی فیلم نماندند.

کارگردان معتقد است که فیلمی با موضوع زائر ساخته است اما حاصل کار چیز دیگری است.پیشنهاد بنده به کارگردان های علاقه مند به ساخت فیلم های به اصطلاح معناگرا این است که حتما از علمای توانمند و باسواد شیعه بعنوان مشاورین خود در تهیه فیلم نامه بهره ببرند و یا اینکه به سراغ همان موضوعات اجتماعی دست چندم خود بروند و حداقل موجبات گمراهی تماشاگران را فراهم نکنند .

هنگام تکمیل برگه نظر سنجی همه به دنبال گزینه ای بدتر از « خیلی ضعیف » می گشتند و اصلا از فیلم راضی نبودند.

************

پ ن :

بزارید تکلیف یه مسئله رو شن کنیم بنده نه منتقد هستم و نه ادعای این مسئله رو دارم ،بلکه همانطور که در پست های قبلی هم تاکید کردم این مطالب حاشیه نگاری هایی بر برگزاری جشنواره 30 ام فجر در شیراز می باشد ، هرچند هنگام تماشای فیلم ها نکاتی به ذهنم خطور می کند که آنها را هم در کنار حاشیه ها در وبلاگ شخصی خودم می نویسم و فکر می کنم که بعنوان یک مخاطب عام سینمای ایران این حق رو داشته باشم که تحلیل خودم رو از فیلم بیان کنم. 

حاشیه نگاری های برگزاری جشنواره فیلم فجر در شیراز(بخش پنجم) 

روز پنجم : چهارشنبه 19 بهمن ساعت 20:30 ؛ سانس سوم سینما « سعدی »  فیلم سینمایی « من و زیبا »  به کارگردانی فریدون حسن پور

این بار پانزده دقیقه مانده به شروع فیلم مقابل سینما هستم ، به راحتی بلیت تهیه کردم و پس از خریدن مقداری خوراکی وارد سینما شدم ،این دفعه خبرنگاران صدا و سیما در اینجا مشغول تهیه گزارش هستند .وارد سالن نمایش می شوم حدودا دو سوم صندلی ها پر شده است ،پنج دقیقه به شروع فیلم باقی مانده که در صندلی خودم قرار می گیرم و منتظر شروع فیلم می مانم.

اقدام خوب ارشاد فارس در راه اندازی سایت جشنواره فجر در شیراز واقعا جای تقدیر داره  ، امشب قرار بود فیلم « یه عاشقانه ساده » در این سینما پخش شود و حتی برگه های نظرسنجی نیز به نام این فیلم منتشر شده بود ، اما از امروز نزدیک ظهر سایت جشنواره خبر تغییر برنامه نمایش رو به دلیل نرسیدن فیلم مذکور منتشر کرد ،که در هر صورت  احترام به مخاطب محسوب می شود و کاری بسیار خوب و بجا بود.

راس ساعت 8:30 دقیقه پخش فیلم شروع می شود.

« من و زیبا » فیلمی از فریدون حسن پور - کارگردانی که چند ماه پیش سریال پر بیننده « از یاد رفته » را برای شبکه یک سیما کارگردانی کرده بود - این بار نیز طبیعت بکر و زیبای شمال کشور را بعنوان لوکیشن فیلم انتخاب کرده بود و این مسئله در فیلم به شکل زیبایی چشم را نوازش می داد و برای ما که به دیدن لوکیشن های آپارتمانی و پر از زرق و برق تهران عادت کرده ایم ، واقعا لذت بخش و متفاوت بود .

در خلاصه داستان فیلم آمده است :« در شبی سرد و بارانی قبل از آنکه موسی به خانه برسد، راحله همسر او بر اثر درد زایمان جان می سپارد. موسی در تمام عمر فکر می کند که باعث مرگ راحله شده است. او تمام وجود و عشق خود را پای جعفر، تنها یادگار راحله می ریزد. »

اما این خلاصه ، به اصل ماجرای فیلم  هیچ اشاره ای ندارد ،  « موسی » و اسبش « زیبا » سالها در سواحل شمالی کشور مشغول خدمات دهی به مسافرین خوشگذران سواحل شمالی هستند و این مسئله اهالی روستای محل زندگی موسی را به شدت عصبانی کرده است و « موسی » را از این بابت گناهکار می دانند و حتی اجازه حضور در مراسم ، عزاداری محلی آن منطقه با نام (ذوالجناح گردانی ) را به موسی نمی دهند و این ماجرا بهانه ای برای کارگردان و فیلمنامه نویس کار فراهم می آورد ، که مسئله بروز خرافات در عزاداری ها و آیین های سنتی را به نقد گذاشته و عمل توبه و بازگشت و شفاعت را در فضایی نمادین و آیینی و مبتنی بر باور های اصیل دینی توضیح دهد.

زیرکی و زکاوت کارگردان در قرار دادن یک خانواده ارمنی - که به دلیل بیماری دخترشان به روستای محل زندگی موسی آمده اند- در همسایگی کلبه « موسی » و هم صحبت شدن موسی با دختر کوچک آن خانواده فضا و موقعیتی را خلق می کند که نوع نگاه ارامنه و شیعیان را به توبه و بازگشت ، بیشتر تبیین کند و اوج این قصه زمانی است که موسی دلیل گریه خود را برای دختر ارمنی توضیح می دهد « من برای ابوالفضل گریه می کنم که وقتی رفت برای بچه ها آب بیاره ، هر دو تا دستاش رو قطع کردند » و دختر کوچولوی ارمنی جواب می دهد اگر اینطوره من هم برای او گریه می کنم.

شاید اشک ریختن تماشاگر ان هنگام تماشای یک فیلم در شرایط امروز سینمای ایران ، خیلی عجیب به نظر برسه ، اما کارگردان فیلم « من و زیبا » ، با بهره گیری از موثر ترین نوع تبلیغ دینی یعنی روضه خوانی ، به این مهم دست یافت و چشمان خیلی از تماشاگران را به اشک نشاند.

از کنار بازی زیبا و بدون عیب و نقص پرویز پرستویی و شهاب حسینی براحتی نمی توان گذشت ، بویژه در صحنه و نمای پایانی فیلم که پرویز پرستویی شالی سبز رنگ بر پیشانی بسته است و افسار اسبش « زیبا » را - که حالا بطور نمادین جایگزین ذوالجناح شده است - در دست دارد و در حالیکه مشغول روضه خوانی است وارد مسجد می شود. این صحنه ، لحظه ادای دین و نذر آقا موسی به حضرت اباعبدالله(ع) است و با نوایی حزن انگیز همراه است.

این فیلم نیز از لحاظ محتوایی با اشکالاتی مواجه است ، خاصه در نیمه پایانی که ماجرا بسیار کند و کشدار پیش میرود ولی در میان خیل عظیمی از فیلم ها که موضوعاتی مثل عشق های مثلثی ،خیانت و کمدی های سخیف را به تصویر می کشند جای تامل بسیاری دارد. هرچند بنده با نگاه صرفا نمادین به آیین های عاشورایی چندان موافق نیستم و معتقدم که اهل بیت و ائمه (علیهما السلام ) را تنها نباید به مسئله برآمدن حاجت و قبول توبه و شفاعت خلاصه کرد ، بلکه باید این بزرگواران را بعنوان الگوهایی معرفی کرد که با جاری و ساری کردن احکام الهی در زندگی خود ، راه نجات و فلاح و رستگاری را به ما نشان می دهند.

فریدون حسن پور درتوصیف فیلم خود این جملات را می آورد : « در مرحله مونتاژ فیلم را به چند جوان نشان دادم تا نظرشان را بگیرم ، نظر آنها برایم خیلی جالب بود.گفتند حس ما مثل این است که بخاطر درد بدن آمپول زدیم . خود آمپول درد دارد ولی حس بعد از آن بسیار شیرین است . دیدن فیلم من و زیبا درد دارد ولی بعد از مدتی شیرینی جای آن را می گیرد»

در نظر سنجی علی رغم برخی اشکالات گزینه خوب را برای فیلم انتخاب کردم.

حاشیه نگاری های برگزاری جشنواره فیلم فجر در شیراز(بخش چهارم)  

روز چهارم : سه شنبه 18 بهمن ساعت 18:30 ؛ سانس دوم سینما « ایران »  فیلم سینمایی « خوابم می آد »  به کارگردانی رضا عطاران 

امشب 5 دقیقه با تاخیر می رسم، جمعیت زیادی جلوی سینما ایستاده اند و فروش بلیت تمام شده است ،از خودم می پرسم « آیا مسوولین برنامه ریزی جشنواره نیم نگاهی هم به اوقات شرعی داشته اند؟ » من اگر در نزدیک ترین مسجد به سینما ایران نماز بخوانم و خودم را به سینما برسانم بطور طبیعی 5 الی 10 دقیقه با تاخیر می­رسم.

به هر حال ناامید نمی شوم  و لابه لای جمعیت به دنبال بلیت می گردم و خیلی زود به مرد میان سالی برمی خورم که رو به روی صرافی نزدیک سینما ایستاده است، دو بلیت مجانی به من می­دهد و از من قول می­گیرد که حتما برای دیدن فیلم به سینما بروم .جالبه امشب سومین شبی است که با بلیت مجانی وارد سینما می شوم.چند دقیقه ابتدایی فیلم را از دست دادم.

« خوابم می آد » اولین کار بلند سینمایی  رضا عطاران است که همه ما سریال های طنز او را در سیما دیده ایم ، در واقع عطاران از هر موقعیتی برای ایجاد طنز بهره می برد و به قول سینمایی ها سبک او کمدی موقعیت است.از دیگر نکات بارز طنز های عطاران شوخی با سرویس بهداشتی است که در این فیلم نیز نمود بارزی دارد و چیزی حدود 10 دقیقه از فیلم در دستشویی سپری می شود ! روزگاری که مسئولین فرهنگی از آفریدن طنز های فاخر سخن می راندند، گذشته است.مسئولین سینمایی این روز ها با ژست روشنفکری به هر فیلمی با هر سطحی از ابتذال اجازه اکران و پخش می دهند .

اما داستان خوابم می آد : « رضا معلمی ساده و درستکار که به سن میانسالی رسیده، با دختری پاستیل فروش آشنا می شود دختر برای پیوند کلیه خواهرش با مشکل روبرو است و رضا را ترغیب به کارهایی می کند که باب میلش نیست.» به دنبال ادامه داستان نباشید واقعا داستان فیلم همین است . همین و بس ؛ به گونه ای که وقتی فیلم تمام می شود هنوز عده ای منتظر ادامه ماجرا هستند ،بقیه ماجرای فیلم به خلاقیت عطاران در آفرینش موقعیت های طنز و هنرمندی اکبر عبدی در ایفای نقش مادر رضا عطاران در فیلم برمی گردد.

واقعا بی انصافی است اگر از کنار بازی بی نظیر اکبر عبدی در فیلم بگذریم . اما عادلانه هم نیست که بخواهیم به خاطر لحظاتی خندیدن همه باور ها و ارزش های خود را زیر سوال ببریم .در شرع ما پوشیدن لباس زنانه توسط مردان  مذموم است .کاملا مشهود است که کارگردان برای خلاصی خود از ممیزی های ارشاد به سراغ یک مرد برای بازی کردن نقش یک زن رفته است.سخن در باب این عادت زشت سینمای ایران زیاد است بماند برای بعد...

در هر صورت فیلم در سی الی چهل دقیقه ابتدایی تماشاگر را واقعا می خنداند ،خاصه گفتارهای متن فیلم که از زبان خود عطاران است و موقعیت هایی که کارگردان به زیرکی از آنها یک لحظه طنز خلق کرده است .اما در ادامه فیلم در شوخی هایش سیر نزولی به خود می گیرد.

از دیگر نکات قابل اعتنای فیلم توجه کارگردان به طبقات اجتماعی پایین شهر است .راستش این روزها در سینمای ما دیدن چنین فضا هایی کمیاب است و تمامی فیلم ها به دغدغه های دهک های بالای جامعه می پردازند .باز جای شکرش باقی است که دهک های پایین جامعه دستمایه یک فیلم طنز قرار می گیرند !!! تا بطور کامل در عرصه فرهنگ و هنر بویژه سینما به فراموشی سپرده نشوند.

برگه نظر سنجی فیلم به من نرسید ولی در هر صورت فیلم متوسط بود.

****

لینک های مرتبط :  وقتی عطاران نمی تواند بر احساساتش غلبه کند

حاشیه نگاری های برگزاری جشنواره فیلم فجر در شیراز (بخش سوم)

روز سوم : دوشنبه 17 بهمن ساعت 20:30 ؛ سانس سوم سینما « سعدی »  فیلم سینمایی « پل چوبی » به کارگردانی مهدی کرم پور

این بار 10 دقیقه زودتر جلوی سینما حاضر هستم ولی برای اولین بار مجبور می شوم برای تهیه بلیت در صف بایستم ،15 دقیقه در صف منتظر می مانم ولی بلیت تمام می شود ؛ جلوی سینما «سعدی » مملو از تماشاگر است ؛ زن و مرد بدون توجه به رعایت فواصل شرعی در هم می لولند ، این قشر از جامعه ما که اکثریت جمعیت جلوی سینما را تشکیل می دهند ، اصلا پایبند به رعایت موازین شرع نیستند ،این رو به راحتی می شه از قیافه هاشان حدس زد ،چهره های بزک کرده دختران و زنان در نگاه اول   ، مخاطب غیر آگاه را به فکر مراسم عروسی می اندازد ولی به قول خوشان اینجا سینماست و یک محیط فرهنگی است ... فرهنگ برهنگی یا برهنگی فرهنگی؟!!

از یکی از همین خانم ها یک بلیت اضافه را به مبلغ 1000 تومان می خرم ، به متصدی پاره کردن بلیت می گویم : ما دو نفریم ولی یک بلیت بیشتر نداریم با روی خوش عذر من را برای ورود می پذیرد و ما دو نفر با یک بلیت وارد سالن نمایش می شویم.

وقتی داخل صف ایستاده بودم ، یکی از همان خانم های روشنفکر که برایتان توصیف کردم با طعنه و کنایه به خانم چادری که در صف ایستاده بود می گفت : «مگه شما چادری ها هم چیزی از فیلم می فهمید؟».

راستی ما مذهبی ها و بچه مسلمان ها هم چیزی از فیلم می فهمیم ؟!!

اینقدر جمله اون خانم احمقانه بود که به خودم گفتم جواب ابلهان دادن خموشی است.

این بار نمایش فیلم با 25 دقیقه تاخیر شروع شد ؛ در خلاصه داستان فیلم «پل چوبی » که در فیلم شناخت جشنواره نوشته شده ، آمده است « پل چوبی معبری بود بر خندق شمالی تهران- مابین پایتخت و ییلاق شمیران- محل اتصال طهران قدیم و تهران مدرن. اینجا و اکنون محله پل چوبی ، یادگار گذشته است. نامی به جا مانده در قلب شهری پر هیاهو؛ و محل رخداد عاشقانه ای نا آرام ... »

تصورم این بود که به تماشای فیلمی احساسی و عاطفی می رویم ، اما با  شناخت قبلی  که از کارگردان داشتم ،منتظر یک فیلم کاملا سیاسی بودم و با شروع فیلم مطمئن شدم که فیلم کاملا سیاسی است ،در واقع بیانیه ای تند علیه جریان حاکمیت . سردار ، سرهنگ و بطور کل نیروی انتظامی بود  و ماجرای عشق و عشق ورزی جوانان ابزاری بود که کارگردان بوسیله آن نا امنی کشور برای زندگی عاشقانه را گوشزد کند؛ کرم پور با انتخاب ماه های ابتدایی سال 88 بعنوان بستری برای رخ دادن یک ماجرای عاشقانه تلاش می کرد زمان و زمانه را برای بیان حرف های سیاسیش به خدمت بگیرد .

فیلم روایت زندگی شمال شهرنشین های خوش گذران تهرانی بود که از مناسبات شرعی و دینی هیچ بویی نبرده بودند . اختلاط و روابط غیر شرعی در فیلم رفتاری کاملا عادی و روشنفکرانه جلوه داده می شد  و همه این جوانان آرزوی رفتن از کشور را در سر می پروراندند و در واقع چالش اصلی فیلم بر مهاجرت یک زوج جوان ظاهرا عاشق بنا نهاده شده بود. کارگردان به بیان حال و هوای هم مشربان خودش در شهرک غرب و دیگر مناطق خوش نشین مراکز استان ها می پرداخت و طعنه ها و کنایه های سیاسی فیلم به دغدغه های خود کارگردان و نویسنده برمی گشت.

البته پیشنهاد بنده به کارگردان این است که به جای این همه خرج و هزینه و دستمزد بازیگر و فیلمبردار و غیره بهتر است که یک صندلی معمولی جلوی دوربین بگذارد و خطابه و متن سیاسی خود را برای مردم قرائت کند ،تا هم وقت کمتری گرفته شود و مردم هم مجبور نباشند اینهمه صحنه های حاشیه ایی ببینند تا کارگردان در لابلای آنها گرایشات سیاسی خویش را بروز دهد.

دست نوشته های کرم پور در وصف فیلم خودش گویای محتوای کاملا سیاسی فیلم است  :« مدت ها بود می خواستم پل چوبی را بسازم ... اینجا و اکنون عاشقانه ساختن انتخاب نیست ، ضرورت است. پاسخی است به یک نیاز عمومی ؛ یک تعهد اجتماعی است برای یک فیلم ساز در پیرامونی نا آرام و گاها خشن ... جامعه ای که خیلی چیزها را فراموش کرده و می کند... پل چوبی یک عاشقانه نا آرام است درباره انسان معاصر این جایی ، با تمام دغدغه هایش ، گرفتار آمده در جبر جغرافیایی و تاریخی ».

فیلم تمام شده اما من صبر می کنم تا تمامی تماشاگران از سالن نمایش خارج شوند ،تناقضات جامعه دینی ذهنم را آزار می دهد ،چند صندلی کنار من شاعری نشسته است که بارها شعرهایش را در وصف حضرت ابا عبدالله (ع) شنیده ام ، اما وضعیت حضور او و خانواده اش را نمی توانم برای خودم توجیه کنم.

آقا سید محسن رفیق قدیمی من همیشه می گفت هر وقت می خوای در چنین جمع هایی حاضر بشی حتما یک آیه الکرسی یک سوره فلق و یک سوره ناس بخون تا خداوند با رحمت خودش تو رو از شر شیاطین انس و جن خلاص کنه ، وضعیت فرهنگی مدعیان روشن فکری جامعه نوین ایران ، به سرعت به سمت زوال و بی دینی است و سینما – خاصه از نوع جشنواره ای اون – عرصه ظهور و بروز بیرونی آنهاست ؛ به یاد این جمله می افتم که اگر « برهنگی نشانه تمدن است ، حیوان ها از همه ما متمدن تر هستند »

****

 لینک های مرتبط :  پلی که در سینما کارایی ندارد/ "پل چوبی"