افسانه یا واقعیت

بخشی از کتاب «عروج تا بی نهایت»حضرت آیت الله محمد تقی مصباح یزدی

واقعیت هایی است که به بسیاری از آنها در خود قرآن و روایات و معارف اهل بیت علیهم السلام تصریح شده است.برای خود من ،اولین بار که به معنای این آیه دقت کردم،بسیار عجیب آمد و متوجه شدم ما تا چه حد از قرآن و معارف آن دور هستیم.قرآن کریم در وصف مومنان می فرماید:

اذا یتلی علیم یخرون للاذقان سجدا*ویقولون سبحان ربنا ان کان وعد ربنا لمفعولا*ویخرون للاذقان یبکون و یزیدهم خشوعا؛(اسرا-17)

چون (قرآن)بر آنان خوانده شود ،سجده کنان به روی در می افتندومی گویند:منزه است پروردگار ما،که وعده پروردگار ما قطعا انجام شدنی است و بر روی زمین می افتند و (استماع قرآن)برخشوع آنان می افزاید.

هنگامی که قرآن بر مومنان حقیقی و آنانی که ایمان در قلبشان راه یافته،تلاوت می شود،با صورت بر روی زمین می افتند و می گریند.کسی به آنان یاد نداده که این کار را بکنند،بلکه این واکنش طبیعی آنها به تاثیر قرآن است!و هر چه بیشتر قرآن برای آنان خوانده شود،برخشوعشان افزوده می گردد.بنده در تمام عمر شصت و چند ساله ام،حتی یک نفر را ندیده ام که به هنگام شنیدن قرآن چنین حالتی برایش ایجاد شود.البته کسانی را دیده ام که به هنگام شنیدن قرآن اشک از چشمانشان جاری شده ،ولی اینکه بر روی زمین بیفتند و صورت بر خاک بگذارند و بگریند،من تا به حال مشاهده نکرده ام.

در آیه ای دیگر که شبیه همین آیه است می فرماید:

اذا تتلی علیهم آیات الرحمن خروا سجدا و بکیا؛(مریم- 19)

و هرگاه آیات (خدای)رحمان بر ایشان خوانده می شد،سجده کنان و گریان بر خاک می افتادند.

آیا این قرآن برای چه کسانی نازل شده است؟آیا ذکر این اوصاف برای مومنان به چه منظوری است؟آیا فقط خواسته اند ما بدانیم مومنانی بوده اند که چنین ویژگی هایی داشته اند؟آیا این اوصاف نباید در ما تحقق داشته باشد؟آیاما نباید در میان انبوه مومنانی که اطراف خود می بینیم،دست کم یک نفر را مشاهده کنیم که چنین حالتی داشته باشد؟!این امر شاهدی است بر اینکه ما تا چه حد با ایده آل های قرآن و سنت فاصله داریم.در سابق افراد متعددی بوده اند که چنین حالی داشته اند،ولی در این زمان ها که زرق و برق دنیا بیشتر شده و مسابقه در هجوم به سمت مادیات تشدید گردیده است،این حالات کمتر دیده می شود.امروزه حتی کار به جایی رسیده که اگر کسی در حال نماز گریه کند یا با شنیدن آیات قرآن اشک بریزد،آن را بدعت در دین تلقی کرده و کاری بی وجه و بی معنا می دانند!آیا چیزی که صریحا در خود قرآن آمده ،بدعت در دین است؟!اگر صریح آیه قرآن دین نیست،پس دین چیست؟!اگر از راه قرآن نتوان دین و اوصاف دین داران و مومنان را شناختنآ،پس از چه راهی می توان به این مهم دست یافت؟!قرآن کریم برای آنکه عظمت معانی و مفاهیم قرآن را به ما بفهماند ، می فرماید:

لو انزلنا هذا القرآن علی جبل لرایته خاشعا متصدعا من خشیه الله؛(حشر -59)

اگر این قرآن را بر کوهی فرو می فرستادیم،به یقین آن(کوه)را از بیم خدا فرو شکسته و از هم پاشیده می دیدی!

یعنی دلی که قرآن بر آن اثر نمی کند و در اثر شنیدن قرآن به تپش نمی افتد ،از سنگ سخت تر است!اگر قرآن بر کوهی نازل شده بود،از هم می شکافت،ولی دلهای برخی از انسانها به قدری سخت است که آیات قرآن هیچ تغییر و تحولی در آن ایجاد نمی کند و سر سوزنی بر آن تاثیر ندارد!