هر چند معتقدم که تحلیل های پسا انتخاباتی دردی را درمان نمی کند ، اما به برکت یک گفتگوی تلگرامی به پست زیر رسیدم

معتقدم تهران با همه ویژگی های مثبتی که دارد به دامان مدرنیسم غلطیده است ...ولیکن

به نظر من قبل از قضاوت در مورد آراء مردم باید به انگیزه حضور مردم در انتخابات توجه جدی کرد ، توجه به انگیزه حضور قاطبه مردم در انتخابات است که آسیب های فرهنگی را بیشتر به ما می نمایاند ....مثلا اینکه جریان اصولگرا خیالش از بابت سبد رای خود در تهران راحت بود و انگیزه ای هم برای جلب آراء خاکستری نداشت و بعکس جریان مقابل تمام هم و غم خود را به جلب آراء خاکستری معطوف کرد.

عمده آراء جریان اصولگرا در تهران را می شود رای از سر تکلیف نامید ولی آرای جماعت مقابل بیشتر متاثر از فضا سازی های تبلیغاتی و ایجاد جذابیت های کاذب رسانه های بیشمار دولتی و غیر دولتی دانست .

به هر حال جریان اصولگرایی هر آنچه که در این چندین و چند سال کاشته بود ، در این انتخابات برداشت کرد ...

گندم از گندم بروید جو ز جو ..

نمی شود از مردم خواست که نسبت به همه اشکالات جریان اصولگرایی که در این چند سال درک کرده اند چشمشان را ببندند و دوباره به همان گزینه های همیشگی این جریان رای بدهند ، جریان اصولگرایی هر چند که در اهداف و در روی کاغذ با اهداف و آرمان های امام خمینی ره و انقلاب اسلامی هم سو است (اجازه بدهید بگویم نسبت به جریان اصلاحطلبی انحراف کمتری دارد) ولی در عمل چیز زیادی برای ارائه نداشت و جز جنجال های بی مورد بر سر مباحث فرعی اقدام قابل توجهه از این مجلس برای پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی در دهه پیشرفت و عدالت ندیده ایم ...به تعبیر رهبری حداقل صفت موجود این بود که از این مجلس صدای دشمن بیرون نمی آمد..

این جریان برای بازسازی خود به گزینه های جدیدی برای محوریت در انتخابات احتیاج دارد ، گزینه هایی که علاوه بر تخصص کافی در حوزه های مختلف از اقبال عمومی نسل جوان و فرهیخته برای تبلیغات کف خیابانی برخوردار باشند ، یعنی بشود با افتخار کف خیابان پوسترهای آنها را توضیح کرد و از مواضع آنها تمام قد دفاع کرد...لیست موجود اصولگرایان فاقد گزینه های حداکثری برای تحقق این امر بود و خیلی از رفقا از سر اکراه حاضر به رای دادن به لیست اصولگرایان شدند...

جوانگرایی و استفاده از پتانسیل رویش های اصیل انقلابی که به برکت انقلاب اسلامی در تهران کم هم نیستند ، یکی از گزینه های پیش روی جریان اصولگرایی است وگرنه اگر چهار سال بعد هم به سمت سر لیستی امثال حداد و ابوترابی و آل اسحاق برویم ... آش همان است و کاسه همان....

نسل جوانی که همزبانی خود را با مردم کف جامعه از دست نداده باشد و به دو بال تخصص و تعهد نیز مجهز شده باشد.

به نظر من این تنها راه برون رفت از وضعیت فعلی برای جریان اصولگرایی است ...

اما در مورد آراء موجود در سبد اصلاح طلبی نیز باید به انگیزه ها توجه کرد ،با توجه به لیستی که اصلاحطلب ها در تهران داشتند که اکثریت آنها از عقبه سیاسی و تخصصی ویژه و برجسته ای قبل از انتخابات برخوردار نبودند این تصور که مردم با شناخت به آنها رای دادند ساده انگاری موضوع است

به نظر من اکثریت آرا اصلاح طلبان نه از سر رضایت از مش و مرام اصلاح طلبی، بلکه به نوعی از سر دلخوری نسبت به عملکرد اصولگرایان بوده است..

جالب اینجاست که حضرات این موضوع را در تبلیغات خود دستمایه قرار داده و بخش زیادی از آراء خاکستری را با ترساندن از حاکمیت مجدد اصولگرایی (به تعبیر آنها افراطی گری) به سبد خود ریختند.

بنابراین بنده مثل برخی از دوستان معتقد نیستم که در تهران انقلاب ایدئولوژیک روی داده است ، بلکه بی توجهی جریان انقلابی به خواست حقیقی مردم و عدم توجه به ولی نعمتان واقعی انقلاب اسلامی و سردمداری افرادی که از ویژگی هایی حداقلی نیز برای نمایندگی جریان انقلاب اسلامی برخوردار نبوده اند قاطبه ملت را به واکنش وا داشته است ...

البته در این تحلیل از آراء هدفمند خواص معتقد به اصلاح طلبی غافل نیستم ، بلکه شمار آنها و نسبت شان با مردم  را در حدی نمی بینم که بیش از این یک جمله به آن بپردازم ...

به هر حال می پذیریم که موج سواران خُبره ای هستند.